MaÅ‚y samochód, wielki triumf: wÅ‚aÅ›nie minęło równe 50 lat od jednego z najbardziej spektakularnych zwyciÄ™stw w historii miÄ™dzynarodowego sportu motorowego. 21 stycznia 1964 r. po raz pierwszy Mini Cooper S wygraÅ‚ Rajd Monte Carlo. TÄ™ gigantycznÄ… niespodziankÄ™ przygotowali Patrick „Paddy” Hopkirk – kierowca z Irlandii PóÅ‚nocnej – i jego pilot, Anglik Henry Liddon. W drodze po zwyciÄ™stwo skutecznie stawili opór rywalom jadÄ…cym z zaÅ‚ożenia o wiele lepszymi, wiÄ™kszymi i mocniejszymi samochodami. A maÅ‚y Mini bez najmniejszych awarii, bez wahania i problemów przebijaÅ‚ siÄ™ przez dróżki wÅ›ród póÅ‚ i górskie serpentyny, przez lód i Å›nieg, po „agrafkach” zakrÄ™tów i stromiznach Alp Nadmorskich, rozbijajÄ…c coÅ›, co uznawano dotÄ…d za fundament tego rajdu: dominacjÄ™ wielkich. I podbijajÄ…c serca milionów ludzi, stajÄ…c siÄ™ najwiÄ™kszÄ… wówczas legendÄ… Monte Carlo. Supremacja tego kompletnie nieprzystosowanego do rajdów mikrusa trwaÅ‚a jeszcze 3 lata i przyniosÅ‚a kolejne dwa zwyciÄ™stwa w ikonicznym rajdzie MC, w latach 1965 i 1967.

Na przedostatnim Oesie doszÅ‚o do czegoÅ›, co okreÅ›lono jako „Noc dÅ‚ugich noży”. Mini Cooper S o numerze startowym 37 i rejestracyjnym, który jest do dziÅ› Å›wiÄ™ty – 33 EJB – wyruszyÅ‚ na trasÄ™, nie majÄ…c żadnych szans. I gdy dojechaÅ‚ do mety, choć dojechaÅ‚ w imponujÄ…cym czasie, straciÅ‚ aż 17 sekund do najważniejszego konkurenta, Szweda Bo Ljungfeldta w przepotężnym Fordzie Falconie z 305-konnym, 4,7-litrowym silnikiem. Ljungfeldt byÅ‚ zwyciÄ™zcÄ…, to nie podlegaÅ‚o dyskusji. Ale ówczesna zasada wyrównywania szans – przyjÄ™ta dla zrównoważenia wielkoÅ›ci, masy i mocy pomiÄ™dzy najróżniejszymi uczestnikami Rajdu – oznaczaÅ‚a kalkulacjÄ™ ze specjalnym przelicznikiem. I – staÅ‚o siÄ™: Mini wyszedÅ‚ na prowadzenie. W dodatku Paddy Hopkirk w ostatnim Oesie – sprincie po ulicach Monte Carlo – pojechaÅ‚ jak natchniony, nie tylko nie tracÄ…c przewagi wypracowanej w poprzednim etapie, ale jeszcze powiÄ™kszajÄ…c dystans, nawet bez żadnych przeliczników.

Mini wygraÅ‚. Paddy Hopkirk wygraÅ‚. Ekipa Mini wygraÅ‚a – podczas ceremonii wrÄ™czenia nagród Paddy wciÄ…gnÄ…Å‚ na podium swoich kolegów. Timo Makinen byÅ‚ bowiem w klasyfikacji generalnej czwarty, a Rauno Aaltonen – siódmy. O „trzech muszkieterach” trÄ…biÅ‚y wszystkie media Å›wiata.

Triumf brytyjskiego autka byÅ‚ szczególnie celebrowany w jego ojczyźnie – 80-letni dziÅ› Paddy Hopkirk wciąż przechowuje pamiÄ…tki z tamtych dni. Telegram gratulacyjny od rzÄ…du Jej Królewskiej MoÅ›ci i drugi, od Beatlesów: „Paddy, jesteÅ› teraz jednym z nas!”

ZwyciÄ™stwo tego maleÅ„stwa w Monte Carlo byÅ‚o sensacjÄ…, ale dla znawców nie aż tak niespodziewanÄ…. Bo twórca Mini, Sir Alec Issigonis (wówczas oczywiÅ›cie jeszcze nie „Sir”, a tylko skromny wiceszef dziaÅ‚u technicznego w British Motor Corporation), miaÅ‚ talent do tworzenia pojazdów zdolnych do wygrywania. PoznaÅ‚ siÄ™ na nim niemal natychmiast legendarny John Cooper, i to on wÅ‚aÅ›nie wymusiÅ‚ na BMW prace nad mocniejszymi wersjami Mini. Bo oryginaÅ‚ rozwijaÅ‚ moc zaledwie 34 KM. Inna sprawa, że ważyÅ‚ 500 kg, a jego ukÅ‚ad jezdny i przedni napÄ™d pozwalaÅ‚y tej niewielkiej gromadce na bardzo poważne wyczyny. Wystarczy chyba powiedzieć, że już w 1960 i 1961 r. Graham Hill, Jack Brabham i Jim Clark – a wiÄ™c ludzie naprawdÄ™ liczÄ…cy siÄ™ w sportach samochodowych, legendy do dziÅ› – pracowali nad zestrojeniem auta przygotowanego przez Coopera. Na torze F1 Silverstone! A jednoczeÅ›nie Mini startowaÅ‚ w wielu rajdach – Patt Moss, siostra Sir Stirlinga i kierowca rajdowy, w 1962 r. wygraÅ‚a swoim Mini Rajd Tulipanów i Rajd Baden-Baden, a w rok później, jadÄ…c 55-konnymi Mini Cooperami, Rauno Aaltonen i Paddy Hopkirk po raz pierwszy zaatakowali „Monte”. ZakoÅ„czyli na 1. i 2. miejscu w klasie, co wystarczyÅ‚o na 3. i 6. w generalnej klasyfikacji.

W 1964 r. do RMC zgÅ‚oszono aż 6 Mini, wszystkie czerwone z biaÅ‚ymi dachami. Po raz pierwszy na starcie takiej imprezy stanęła wersja Cooper S: 3 auta (te od „trzech muszkieterów”) miaÅ‚y silniki 1071 cm3 rozwijajÄ…ce 90 KM. To byÅ‚a już bardzo poważna moc, nawet jeÅ›li Ford Falcon miaÅ‚ koni przeszÅ‚o 3 razy wiÄ™cej, a Mercedes 300 SE – niemal czterokrotnie wiÄ™cej.

I Mini wygrał Rajd Monte Carlo.

W kolejnym roku Timo Makinen z pilotem Paulem Easterem obronili tytuÅ‚. WsparÅ‚ ich w tym nowy silnik o pojemnoÅ›ci 1275 cm3, rozwijajÄ…cy ogromnÄ… na owe czasy moc 115 KM. Ale to umiejÄ™tnoÅ›ci Fina sprawiÅ‚y, że rywale siÄ™ nie liczyli niezależnie od wszelkich przeliczników, handicapów i tabel. Makinen byÅ‚ jedynym kierowcÄ… w tym rajdzie, który nie miaÅ‚ ani jednego punktu karnego. A w tej wÅ‚aÅ›nie edycji RMC warunki byÅ‚y wrÄ™cz straszne. Åšnieg i lód pokrywaÅ‚y wszystko. A Timo jechaÅ‚, jakby nic mu nie przeszkadzaÅ‚o. WygraÅ‚ 5 z 6 Oesów na ostatnim etapie i zmiażdżyÅ‚ konkurencjÄ™.

W kolejnym roku doszÅ‚o do najwiÄ™kszych emocji. „Trzej muszkieterowie” zdominowali Rajd od samego poczÄ…tku i bez porażki dojechali na metÄ™ w kolejnoÅ›ci 1-2-3. Entuzjazmowi fanów dorównywaÅ‚o tylko rozczarowanie francuskich organizatorów, którzy siÄ™gnÄ™li po broÅ„ ostatecznÄ…: regulamin. Po lekkim naciÄ…gniÄ™ciu jednego z przepisów udaÅ‚o siÄ™ zdyskwalifikować caÅ‚Ä… trójkÄ™ zwyciÄ™zców za… nieregulaminowego koloru żarówki w lampach użytkowanych tylko na Oesach!

Å»eby zachować twarz, stewardzi zdyskwalifikowali za to samo także czwartego w klasyfikacji Lotusa CortinÄ™ – i zwyciÄ™zcÄ… zostaÅ‚ Citroen ID19…

Na nic nie zdały się sztuczki i triki: w kolejnym roku Rauno Aaltonen wygrywał wszystkie Oesy ze średnią przewagą 12 sekund.

Jeszcze w roku 1968 Mini z Aaltonenem u sterów byÅ‚ trzeci – ale era triumfów Mini siÄ™ skoÅ„czyÅ‚a. Niemniej legenda „Trzech muszkieterów” Å¼yje. Także w oryginalnych akcesoriach MINI – gdzie i dziÅ› można nabyć lampy dodatkowe do aktualnych modeli MINI w czarnych obudowach wzorowanych na tych lampach, które tak zdenerwowaÅ‚y sÄ™dziów Monte Carlo 1966.